Η μέθη του κ. Ερντογάν —
Του Αλέξη Παπαχελά
Οσοι ασχολούνται διεθνώς με την Τουρκία συμφωνούσαν τα τελευταία δύο χρόνια σε ένα και μόνο πράγμα: πως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πάσχει από σύνδρομο μεγάλης αλαζονείας. Η συμπεριφορά του στη διεθνή σκηνή ήταν οριακή. Προσέβαλε ξένους ηγέτες, μιλούσε απαξιωτικά για μεγάλες δυνάμεις και γενικώς φερόταν με τρόπο σχεδόν παράξενο. Από μία άποψη είναι, βεβαίως, λογικό. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που πήρα συνέντευξη από τον κ. Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη και τα γραφεία του κόμματος στεγάζονταν σε μία εργατική πολυκατοικία. Οταν τον ξανασυνάντησα ως πρωθυπουργό στα κομματικά γραφεία πάλι για συνέντευξη, νόμιζα ότι είχα εισέλθει σε κάποιο υπερπολυτελές ξενοδοχείο. Η Τουρκία μπήκε στον δρόμο της υπερανάπτυξης επί Ερντογάν και για πρώτη φορά νιώθει σαν να είναι υπερδύναμη. Μπορεί να μην της έχει βγει καμία πρωτοβουλία στη γεωπολιτική σκακιέρα, αλλά σίγουρα έχει «μεθύσει» από την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική της ισχύ. Ο Τούρκος πρωθυπουργός κατάφερε να ξεδοντιάσει το βαθύ κεμαλικό κράτος, τον στρατό και το παλιό επιχειρηματικό κατεστημένο. Αντίπαλο πολιτικό δεν είχε έως σήμερα, καθώς η αντιπολίτευση ήταν διαλυμένη. Ολα αυτά μαζί προφανώς δημιούργησαν μια έντονη μέθη στον Τούρκο ηγέτη. Αυτό φάνηκε με τον πιο καθαρό τρόπο στις προχθεσινές του δηλώσεις. Μόνο κάποιος που δεν έχει επαφή με τη γήινη πραγματικότητα μπορεί να δηλώσει πως όποιος είναι εναντίον της απαγόρευσης του ακλοόλ είναι αλκοολικός ή να αποκαλέσει το twitter διαβολικό. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στην Τουρκία κατά το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Το πιθανότερο είναι πως οι διαδηλώσεις ήταν το ξέσπασμα της νεολαίας και της μεσαίας τάξης, που νιώθει απελπισμένη από την ηγεμονία του κ. Ερντογάν και φοβάται τα περαιτέρω σχέδιά του. Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχουν πάντοτε οι ορδές της Ανατολίας, οι οποίες νιώθουν πολύ άνετα με τον αυταρχισμό και τις απόψεις του Τούρκου ηγέτη. Ξέρω όμως ένα πράγμα. Ενας ηγέτης θέτει πάντοτε σε κίνδυνο την ισχύ του, όσο δυνατός και αν είναι, όταν η αλαζονεία του φτάνει στο ζενίθ και δεν κρύβεται.Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Αναρτήθηκε από: ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ, στις , Σχόλια για το άρθρο
Archive
- January 2014
- December 2013
- November 2013
-
October 2013
- Περίοδος μέγιστης παρακμής
- Από την Αθήνα του 1998 στην Πόλη του 2013
- Επιχειρηματικότητα με κανόνες
- Μια κανονική χώρα σε έναν κανονικό κόσμο
- Μια κανονική χώρα σε έναν κανονικό κόσμο
- Αν δεν υπάρξουν γενναίες υπερβάσεις...
- Λογική και απελπισία
- Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα
- Η στιγμή της αλήθειας
- Ενώπιον των προβλημάτων
- September 2013
- August 2013
- July 2013
-
June 2013
- Ο εφιάλτης της Γηραιάς Ηπείρου
- Ο κ. Σαμαράς και οι κομάντος
- Το Αφγανιστάν και η τρόικα
- Ο παράγων του πολιτικού ρίσκου
- Πολιτικοί παραγωγής έργου
- Οπως χιλιάδες οικογενειάρχες
- Το «ελληνικό ρίσκο»
- Προσοχή στις «φούσκες»
- Οι ανιστόρητοι
- Οι δυσάρεστοι και οι «πλαστικοί» πολιτικοί
- Η μέθη του κ. Ερντογάν
- Ο εθνικός στόχος και το τζακπότ
- May 2013
- November 2012
- October 2012
- April 2012
- March 2012
- February 2012
- November 2011
- October 2011
- August 2011
- May 2011
- March 2011
- February 2011
- January 2011
- December 2010
Comments